dag 9 t/m 11

Dag 9; Sigmaringen- Friederichshafen: 86 km.
Vertrokken met een lekker zonnetje. Even de weg zoeken naar de route. Eenmaal op weg volg ik de Donauradweg, langs zacht glooiende akkers, weilanden en helaas weer onverharde paden. Het is wel wat bewolkt, maar ik waag het erop: ik volg de alternatieve route om het hoogste punt, de Höchsten, te beklimmen. Er pakken zich echter weldra donkere wolken samen. Als ik boven ben, zie ik wel de Bodenzee, maar niet de Alpen. Het begint te regenen. Waar ik naar toe moet schijnt de zon, dus ik denk dat het wel zal meevallen. Weldra barst echter een onweer los. De klappen weergalmen tussen de rotsen, wat het nog angstaanjagender maakt. Ik kan nu niet schuilen onder de bomen, dus rij maar door. Gelukkig ontwaar ik een afdakje waar ik net onder pas. Gegeten en gedronken en als het wat minder wordt, toch op pad. De weg is spekglad, ik zit midden in een afdaling, en voel het achterwiel telkens wegglijden. Er ligt zoveel water op de weg, dat door aqua-plaining je banden nauwelijks contact met de weg hebben. Voorzichtig aan gedaan. Allengs wordt het droger en kom ik in plaatsjes, waar het helemaal niet geregend heeft. In Friederichshafen logeer in de jeugherberg, temidden van wel 200 kinderen. De helft ervan is van een lagere school en de rest van een "Reaal school", een soort vroegere LTS, nu VMBO. Samen gegeten met juffrouw Janke en wat hulpmoeders. Zij doen dit als een soort schoolkamp. Allerlei uitstapjes overdag en 's avonds nog wat spelletjes. De kinderen luisteren goed. De groteren worden blijkbaar wat meer losgelaten. In de stad zag ik ze later met stenen verkeersborden bekogelen.
' s Avonds nog even de stad in en de Bodensee bekeken. Toren beklommen en helaas was het Zeppelinmuseum -de Zeppelin komt hier vandaan- al gesloten.
Om 10 uur was alles doodstil. Daarvoor was het een heen-en- weer-geren van de jongens en de meisjes en omgekeerd. Wel bekend bij ons toch?
Morgen weer een mooie dag.
Dag 10: Friederchshafen- Feldkirch: 86 km.
Vanmorgen met Janke nog gezellig gegeten. Zij en de kinderen wensten mij nog een mooie tocht en goed weer. Met korte broek en korte mouwen vertrokken. Langs de Bodensee tot Bregenz mooie promenades en aardige dorpjes. Bij een kerkje een stempel proberen te halen. Nee, moest naar het katholiek regiokantoor, tegenover de kerk. In de kerk weer kaarsjes aangestoken voor Peter en Wilma.
Daarna me aangesloten bij een groep van 40 senioren die vandaag hun jaarlijkse uitstapje hebben. Ze doen het nu op de fiets van Frederichshafen naar Bregenz en dan met de veerboot weer terug. Gezellig meegereden met die groep. Het is een loopgroep van Nordic-walkers. Samen met hen gepauzeerd en koffie gedronken en met verschillende leden van de groep een praatje gemaakt. Heel gezellig. In Bregenz scheidden onze wegen. Zij wensen mij een behouden "vaart" en veel geluk. Prachtig. Na de Bodensee weer langs de Rijn. Ik logeer vanavond in Feldkirch in de jeugdherberg, gevestigd in een monumentaal oud pand.
Nog wat proviand gekocht. In de eetzaal ontmoet ik Corine en Brigitte, die een fietstochtje van een weekje maken van Basel naar Thusis. Leuk met hen gebabbeld. Nog even de fiets van Corine nagekeken, want die kraakte nogal onderweg. Versnelling goed afgesteld en "kraakvrij"gemaakt. Toen was het alweer bedtijd. Morgen wil ik de Arlbergpas over, maar volgens de receptioniste wordt er morgenmiddag slecht weer met mogelijk storm verwacht. Dus morgen vroeg uit de veren en als het weer meezit, op pad. Gezellige dag!
Dag 11: De Arlbergpas: Feldkirch-Pettneu: 89 km.
Vanmorgen wenste Brigitte me nog een goede reis. Op tijd vertrokken. Eerst langs de "Conditorei" voor broodjes en andere lekkere dingen. Moest eerst door het centrum. Was opgebroken, weer een omleiding. Dus weer zoeken en zoeken en zoeken. Eindelijk, het zonnetje schijnt, dus snel op pad. Maar helaas. Ik ben zo blij dat ik op een asfalt-fietspad rij, dat ik vergeet af te slaan. Enkele km's verderop kom ik daar pas achter. Weer terug. Dubbele afstand dus.
Ik rij de hele tijd langs de bruisende rivier de Inn. Ik passeer Bludenz, bekend van de Milka chocola. De Milka-koe heb ik niet gezien. Na Klosterle al hellingen van 7 tot 10%, echte kuitenbijters.
De laatste tunnel blijkt afgesloten en volgt al het verkeer mijn best smalle pad. Niet erg veilig en telkens stap ik maar in de modderberm om een bus of vrachtauto door te laten. Je ritme wordt zo ernstig verstoord en je fietst niet op je gemak. Je moet extra opletten en dat kost extra energie. Op de top was het gaan regenen en erg koud. Her en der lag nog sneeuw
Ik was helemaal bezweet. Vlug wat warme koffie op. Mijn regen jack aan en hup naar beneden, met soms 15%, en tegen de 60 km per uur, natuurlijk alleen op rechte stukken. Wat was het koud!!!
Met tintelende vingers van de kou geprobeerd onderdak te vinden in Pettneu. Dat viel dus vies tegen. Het stikt er van de pensions, guesthouses, bed & breakfasts edg, maar nergens plek. Of ze waren dicht, aan het verbouwen, of gestopt of ze hadden alleen maar dure 2 persoons-kamers.
Op naar het toeristenbureau. Dicht.
Op goed geluk gaan bellen. En ja hoor, ik kon via via een 2 persoonskamer krijgen in een twee eeuwen oud hotelpand.
Vriendelijke eigenaresse. Stond me op straat al op te wachten en deed meteen de verwarming aan, toen ze zag dat ik het zo koud had. Daar vanavond nog lekker ouderwets draadjesvlees op. Morgen maar wat rustiger aan doen. Mijn benen laten zich duidelijk voelen. Hopelijk wat beter weer.
Voor dat betere weer was ik een week later van thuis vertrokken.
Vlug verslag opslaan, nu internet het nog doet..